برخي از مشكلات شاعران شيعي از آغاز تا قرن چهارم
1- شيعيان كتاب ها و اشعار علوي را از ترس پنهان مي كردند؛
2- برخي از آثار در دل خروارها خاك دفن و به تدريج از بين رفت ؛
3- برفرض سرودن اشعار پارسي ، جرئت اظهار سرودها و رواج آن را نداشته اند؛
4- بسياري از مداحان و شاعران اهل بيت ، حب اهل بيت را انكار مي كردند؛
5- شاعران شيعي به پنهان كاري و مخفي شدن و تقيه روي مي آوردند؛
6- مهاجرت هاي غم بار شاعران شيعي در ترويج آثار علوي ؛
7- عدم وجود مركزيت براي شاعران شيعي ، پراكندگي ، عدم امكانات اقتصادي ،روزگار هجرت و سرگرداني ، انزوا، فقر و تهي دستي ؛
8- اختناق حاكم .
ترغيب و تشويق بر شاعران اهل بيت ، به ويژه حسيني در كار نبود. در مقابل تهديدها و تكفيرهاي دشمنان ، آنان را مأيوس مي ساخته ؛ همان شاعراني كه در همه جابر سر مبارك آنان جايزه تعيين مي گشت و چوبه دارشان همه جا بر افراشته بود.
دانشمندان و شاعران و اديبان شيعه را به شهادت رساندند؛ آرام نگرفته ، حتي به قبر حضرت امام حسين (ع) نيز هجوم آوردند. متوكل دستور داد قبر امام حسين و منازل و بناهاي اطراف را خراب كنند و پس از شخم زدن ، گندم بكارند. تا آثار ظاهري قبرها دركربلا از بين برود و بخشنامه اي صادر كرد مبني بر اين كه زيارت ممنوع است .