آخرين سلام
به زير تيغم و، اين آخرين سلام منست
سلام من به حسيني كه او امام منست
كجائي اي همه را كشتي نجات؟ بيا!
كه بي حضور تو اين زندگي حرام منست
لبم به ذكر تو گويا بود، دلم با تست
كه ذكر خير تو كار علي الدوام منست
به كوي عشق، نخستين فدائي تو منم
سفير خاص توام، وين صلاي عام منست
هلا! كه زندگي من عقيده است و جهاد
حسينيم من و، اين ايده و مرام منست
اگر به كوفه گذار تو اوفتد، بيني
كه برج و باروي آن شاهد قيام منست
از آ گروه منافق يكي بجا نبود!
حصار كوفه كنون شهربند [1] و دام منست!
مرا به جرم محبت كشيده اند به بند
حمايت از تو و عشق تو، اتهام منست!
به خاك و خون كشدم گر كه دست ظلم، چه باك؟
كه در حمايت دين استوار، گام منست
ازين سفر كه در او خير نيست، ديده بپوش [2] .
در آخرين نفس، اين آخرين پيام منست
من اين چكامه سرودم كه مسلم بن عقيل
به روز حشر بگويد: (شفق)، غلام منست
پاورقي
[1] شهربند: زندان.
[2] در اين مقام براي خواننده، اين سوال مطرح ميشود که: اگر در سفر کربلا، خيري نبوده است! آنهم براي سالار شهيدان، حسين بن علي عليه السلام!! پس از کدام سفر مي توان چشم خير داشت؟! با توجه به اينک شاعر در اين بيت، فرازي از نامهي حضرت مسلم بن عقيل را به امام حسين عليه السلام، بصورتي بسته و فشرده و نه به تفصيل، آورده است، نميتوان به مفهوم واقعي اين فراز از نامه پي برد مگر اينکه دقيقا مورد مطالعه و بررسي قرار گيرد. وقتي که حضرت زينب سلام الله عليها بعد از مشاهدهي آنهمه پردههاي درد آفرين، خطاب به يزيد ميفرمايد که: «ما رايت الا جميلا!» بايد در ترجمهي اينگونه فرازهاي دستنيافتني، دست بدامان ارباب معرفت زد. مسلم بن عقل، از اصحاب خاص سالار شهيدان است و در گفتار و نوشتار اين محرمان درگاه، راز و رمزي وجود دارد که اغلب در محدودهي سخن نميگنجد.