خدا جدا نكند، از دلم، ولاي ترا

ز سينه ام نبرد شور نينواي ترا



فداي مردم چشمي شوم، كه مي ريزد

مذاب اشك چو آتشفشان، عزاي ترا



به دردهاي دل من اميد درمان نيست

خدا نصيبت كند تربت شفاي ترا






هراس روز قيامت كجا به دل دارد؟

به دوش خويش كشد هر كسي لواي ترا



به هر ديار كه مظلومي از نفس افتاد

شنيد گوش دلم بانگ آشناي ترا



نشست بر لب من ذكر يا حسين، حسين!

كجا برون كنم از سر دگر هواي ترا



چه لاله ها كه نشانديم در مسير رهت

ولي نشد كه ببوسيم خاك پاي ترا



اگر چه خانه ي دلها مزار تست حسين!

كرامتي! كه ببينيم كربلاي ترا



مگر تو باز كني عقده ي زبان مرا

كه باز هم بسرايم ز غم رثاي ترا



وگرنه (آينه) را جز زبان حيرت نيست

كه واژه واژه دهد شرح ماجراي ترا