بازگشت

مسلم... عطش... كوفه!


كربلا از قدم اول با عطش آغاز شد، و حضرت مسلم با دو راهنمايش دچار تشنگي شدند.

آنحضرت هنگام خروج از مدينه براي خود دو راهنما گرفت و به


طرف كوفه به راه افتاد. آنان در بين راه مسير را گم كردند و توقفشان در بيابانِ خشك، موجب شدت عطش شد و كار به آنجا رسيد كه هر دو راهنما بخاطر تشنگي از پاي درآمدند.

مسلم مجبور شد تا كوفه تنها به راه خود ادامه دهد. ولي اين روزهاي با عزت ديري نپاييد و كار به آنجا رسيد كه مسلم غريبانه با زبان روزه و لب تشنه، در كوچه هاي كوفه به راه افتاد.

اين سفير حسين عليه السلام است ولي از چهره اش مي توان غمِ تشنگي را خواند. عجبا، عطش زودتر از قافله به راه افتاده و تا كوفه آمده است!

بعد از آنكه مردم كوفه بيعت خود را شكستند و مسلم را تنها گذاشتند و ابن زياد بر اوضاع مسلط شد، آنحضرت مجبور شد در كوچه هاي كوفه بدون مقصد به راه افتد.

مسلم بر در خانه اي ايستاد و آب خواست. پيرزن صاحبخانه - كه طوعه نام داشت - ظرف آبي براي او آورد. مسلم بعد از خوردن آب، باز بر در خانه ايستاد.

طوعه به او گفت: اي مرد، برو كه خدا تو را به اهل و عيالت برساند!

اما با شنيدن جواب مسلم ناگهان بر خود لرزيد. مسلم گفت: «اي زن، من در كوفه غريبم و كسي را ندارم. من مسلم، سفير حسين هستم».

طوعه با كمال تعجب از غريب ماندن چنين شخصيتي - براي حفظ جان او - از مسلم خواست به داخل خانه بيايد.

مسلم آن شب را در خانه طوعه ماند، ولي جاسوسان جاي او را پيدا كردند و به ابن زياد گزارش دادند. او هم عده زيادي را براي دستگيري مسلم فرستاد.


حضرت مسلم يك تنه با صدها نفر مي جنگيد. لشكر ابن زياد كه طاقت مقابله با آنحضرت را نداشتند حيله اي به كار بستند و با كندن گودالي، حضرت را دستگير كردند.

حضرت مسلم در اثر جنگ زياد و خوني كه از بدنش رفته بود بشدت تشنه بود. كنار در دارالعماره ظرفي پر از آب خنك بود و آنحضرت كمي آب خواست.

يكي از سربازان ابن زياد رو به مسلم كرد و گفت: «مي بيني اين آب چه قدر خنك است! بخدا قسم يك قطره از آن به تو نخواهيم داد تا از آب جهنم بنوشي».

حضرت مسلم گفت: «واي بر تو كه اينچنين به پسر عموي حسين جسارت مي كني؟ مادر به عزايت بنشيند، چه قسي القلبي! تو بر آب حميمِ جهنم سزاوارتري»! و سپس از شدت بيحالي و تشنگي به ديوار دارالعماره تكيه داد.

يك نفر به غلامش دستور داد كاسه آبي به مسلم دهد. او هم از ظرفي كه در آن نزديكي بود، كاسه اي آب ريخت و به مسلم داد. همين كه حضرت خواست آب را بنوشد، خون دهان حضرت در ظرف ريخت. ظرف ديگري دادند و اين بار نيز پر از خون شد. دفعه سوم دندانهاي حضرت داخل ظرف ريخت. حضرت مسلم گفت: اگر صلاح بود اين آب را نوشيده بودم.

و بدين گونه تشنگي پيشاپيش شهيدان كربلا به كوفه آمده و با لبهاي خشك مسلم آشنا شده بود.

بعد از آن حضرت مسلم را نزد ابن زياد آوردند، تا آنجا كه حضرت را با لب تشنه شهيد كردند.