ميرزا محمدعلي متخلص به «سروش» در قريه ي «سده» اصفهان در حدود سال 1228 ه. متولد شد و در سن 57 سالگي در سال 1285 ه. در تهران چشم از جهان فروبست و در شهر قم مدفون گرديد. وي از دوران كودكي آثار نبوغ شاعري از خود بروز مي داد و توجه ارباب ذوق را بخود جلب مي كرد.

اين شاعر توانا در سن 15 سالگي قصيده اي در مدح آيةالله سيد محمدباقر شفتي سرود و مورد عنايت خاص وي قرار گرفت. سروش عاقبت از اصفهان مسافرت كرد و به تهران آمد. قصايدي در مدح بزرگان آن روزگار سروده است. آثار سروش عبارتند از: مثنوي روضة الاسرار در مراثي اهل بيت عصمت (ع)- شمس المناقب در مدايح رسول اكرم (ص)؛ ديوان قصايد؛ غزليات و مسمطات كه با مقدمه ي استاد فقيد جلال همايي در دو جلد چاپ شده است.

اينك نمونه اي از مراثي وي نقل مي شود: