آن قوي پنجه كه آزردن دلهاست فنش

الفتي هست نهان با دل غمگين منش



جان رسيده بلب از دوري جان بخش لبش

دل به تنگ آمده از حسرت نوشين دهنش



دوش در طرف چمن بلبل شيدا مي گفت

نوبهار آم و افزود غمم ز آمدنش



باغ ماند بصف ماريه و لاله و گل

بشهيدان بخون غرقه ي گلوگون كفنش



ابر در ماتم سقاي شهيدان گريد

كه همه عمر بود ديده ي گريان چو منش






نور حق ماه بني هاشم عباس كه هست

مهر او شمع و دل جمع محبان لگنش



حامل رايت و مير سپه عشق كه داشت

قوت سيل اجل همت بنياد كنش



دستش از تن كه بريدند بكف محكم بود

رشته بندگي و مهر امام زمنش



گفت در ماتم او شاه شهيدان گريان

ديد افتاده چو در معركه پر خون بدنش



شد كنون قطع اميد من و پشتم بشكست

بعد از اين واي بحال دل و رنج و محنش



يادم آمد لب خشكيده و چشان ترش

جگر سوخته از غم دل خون از حزنش



ز آن نبردش شه دين سوي شهيدان دگر

كه ميسر نشد از معركه برداشتنش



بر گرفتن نتوان پيكر آن كشته ز خاك

كه نه تن مانده بجا و نه بتن پيرهنش