ابو سعيد مَقبُري مي گويد: امام حسين عليه السلام را ديدم كه به مسجد مدينه آمد، در حالي كه دو نفر همراهي اش مي كردند. گاه به گاه، به يكي از آنها تكيه مي كرد و

به شعرهاي ابن مفرِّغ، تمثّل مي جُست:

من، چوپانان را در سپيده دمان نترسانده ام

با شبيخون زدن، و مرا يزيد [بن مفرِّغ] نخوانند

در آن روزي كه از ترس، دست در دست ظلم بگذارم

و از كمين مرگ [- ِ هراسناك] كنار بكشم.

پيشِ خود گفتم: به خدا سوگند، او به اين شعرها تمثّل نجُست، جز آن كه اراده كار مهمّي دارد. دو روز بعد، به من خبر رسيد كه امام عليه السلام به سوي مكّه حركت كرده است.