508. مستدرك الوسائل - از امام حسين عليه السلام -: عزّت و بي نيازي، بيرون مي آيند و قرار ندارند تا آن گاه كه توكّل را ببينند و قرار گيرند.

509. الفتوح: امام حسين عليه السلام به عبد اللَّه بن عبّاس رو كرد و فرمود: «اي فرزند عبّاس! تو پسر عموي پدرِ مني و هماره، از آن گاه كه تو را شناخته ام، به نيكي فرمان مي دهي. با پدرم نيز كه بودي، به هدايت، اشارتش مي كردي و او از تو نصيحت مي خواست و با تو مشورت مي كرد و تو، نظر درست به او مي دادي. پس در حفاظت الهي به مدينه برو و هيچ يك از اخبارت را از من پنهان مدار، كه من اين حرم را وطن خود گرفته ام و تا هر زمان كه ديدم اهالي اش مرا دوست دارند و ياري ام مي كنند، در آن مي مانم و چون مرا وا نهادند، غيرِ ايشان را به جاي ايشان برمي گيرم و به سخني چنگ مي زنم كه ابراهيم خليل، روز در انداختنش به آتش گفت: خدا مرا بس و بهترين وكيل است و آتش، بر او سرد و سلامت شد».