475. نثر الدرّ - از امام حسين عليه السلام -: اي مردم! هر كس ببخشد، سَروري مي يابد و هر كه بخل بورزد، به پستي مي گرايد. بخشنده ترينِ مردم، كسي است كه به فردي ببخشد كه اميدي به او ندارد.

476. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي: روايت شده كه اعرابي اي (باديه نشيني) آهنگ [ديدار با] امام حسين عليه السلام كرد. چون آمد، سلام داد.

امام عليه السلام، پاسخ سلام او را داد و فرمود: «اي اعرابي! براي چه آهنگ ما كرده اي؟».

گفت: براي پرداختِ خون بهايي به صاحبان آن.

فرمود: «آيا پيش از من، به سراغ كس ديگري رفته اي؟».

گفت: عتبه بن ابوسفيان كه پنجاه دينار به من داد. آن را نپذيرفتم و گفتم: به سوي كسي مي روم كه از تو بهتر و كريم تر است.

عتبه به من گفت: بي مادر! چه كسي از من بهتر و كريم تر است؟

گفتم: حسين بن علي يا عبد اللَّه بن جعفر.

اوّل نزد تو آمدم تا ستونِ كمرم را برافرازي و مرا به خانواده ام باز گرداني.

امام حسين عليه السلام فرمود: «سوگند به آن كه دانه را شكافت و انسان را آفريد و

به بزرگي جلوه نمود، در تملّك پسر دختر پيامبرت، جز دويست دينار نيست. اي غلام! آنها را به او بده. من درباره سه چيز از تو مي پرسم. اگر پاسخ دادي، تا پانصد دينار به تو مي دهم و اگر پاسخ ندادي، تو را به سوي آنان كه پيش از من بوده اند، مي فرستم».

اعرابي گفت: آيا آنها را از سرِ نياز به دانش من مي پرسي؟! شما اهل بيت نبوّت، معدنِ رسالت و جايگاه آمد و شدِ فرشتگان هستيد.

امام حسين عليه السلام فرمود: «نه؛ ولي از جدّم پيامبر خدا شنيدم كه مي فرمود: به اندازه معرفت [هر كس] احسان كنيد».

اعرابي گفت: پس بپرس كه هيچ توان و نيرويي، جز از خدا نيست.

امام عليه السلام فرمود: «چه چيز از هلاكت مي رهانَد؟».

گفت: توكّل بر خدا.

فرمود: «چه چيز از امور مهم، آسودگي مي دهد؟».

گفت: اعتماد به خدا.

فرمود: «چه چيز در زندگي بنده، برايش بهتر است؟».

گفت: عقلي كه با بردباري، زينت يافته باشد.

فرمود: «اگر چنين نباشد، چه؟».

گفت: ثروتي كه با سخاوت و فراگيري [در برابر حاجت ها] تزيين شده باشد.

فرمود: «اگر اين گونه هم نباشد؟».

گفت: براي چنين شخصي، مرگ و نابودي، بهتر از زندگي و بقاست.

پس امام حسين عليه السلام انگشتر خود را به او داد و فرمود: «آن را به يكصد دينار بفروش».

سپس شمشيرش را به او بخشيد و فرمود: «آن را به دويست دينار بفروش. برو كه پانصد دينار را برايت كامل كردم».