حضرت اباعبدالله (ع) دعاي عرفه را با حمد خداوند بدين صورت شروع مي كند:«الحمدللهِ الَّذي ليس َ لقضائه ِ دافع ٌ ولا لعطائه ِ مانِع ٌ ولا كصنعِه ِ صنع ُ صانع ٍ وهو الجواد الواسِع ...؛ حمد و ستايش مخصوص خداوندي است كه از قضاي او براي كسي سرپيچي نيست و مانعي نيست كه بتواند او را از عطا منع كند و صنعت هيچ صنعت گري به پاي صنعت او نمي رسد و او بخشنده بي پايان است .»

آن چه در اين قسم بايد بدان اشاره شود شروع دعاي عرفه ، با حمد و ثناي الهي است كه اباعبدالله بدان اشاره كرده و امام صادق (ع) ثناي بر خداي متعال و مدح او وصلوات بر پيامبراكرم (ص) را از آداب دعا برمي شمارد:

قال ابوعبدالله (ع): «اِيّاكم إذا اَرادَ احدكم ان يَسئل َ من ربِّه ِ شيئاً من حوائج الدنيا و الاخرة حتّي يبدا بالثّناء علي الله عزَّوجل َّ والمدح له والصّلاة علي النبي ّ(ص) ثم يسئل الله حوائجه ؛ امام صادق (ع) مي فرمايد: بر شما باد هرگاه يكي از شما اراده دارد چيزي ازحوائج دنيا يا آخرت را، به ثنا از خداوند ابتدا كند و حمد خداي متعال و صلوات برپيامبر اكرم (ص) و سپس از خداوند حوائج خود را بخواهد».