به نام او كه مظهر عشق و شهادت را در زمين آفريد و ما را با نام حسين عاشق گرداند. حسيني كه در سرزمين كرب و بلا مردانگي خود را به صحنه نمايش گذاشته و فرزند شش ماهه خود را قرباني راه سپيد خوش بختي كرد.

حسيني كه با آوردن نامش ، چشم ها به دريا و دل ها به آتشفشان ها مبدل مي شود.حسيني كه ما را با درس هايش به اين زندگي و دنيا آشنا كرد و به ما آموخت تنها هدفمان در دنيا قرب عندالله باشد. حسيني كه خود عاشق بود، اما همه را شيفته خود كرد و چه زيبا شباهتي است بين قيام امام حسين (ع) و مهدي موعود (عج ) آن منتقم خون حسين (ع).

در اين نوشتار، با بررسي احاديثي كه از زبان امام حسين (ع) در مورد اباصالح (ع) روايت شده است ، در مي يابيم كه در سايه تحقيق و غوطه ور شدن در سخنان و روايات ائمه اطهار خصوصاً سيدالشهدا، مي توان هر چه بيشتر به حد اعلايي از شناخت ، محبت و عشق به ايشان دست يافت ، چرا كه روح لطيف انسان هر چه بيشتر تحت تاثير و تأديب پرتو انوار الهي ـ كه همان قرآن و عترت است ـ قرار گيرد، زودتر و بهتر مي توان به سعادت دنيا و آخرت و كام يابي بزرگ ـ كه همان قرب الهي است ـ دست پيدا كرد.