«يا سيدي، اخبرني بخير الدنيا و الاخرة». فـكتب (ع): «بسم اللّه الرحمن الرحيم، اما بعد: فان من طلب رضي اللّه بسخط الناس كفاه اللّه امور الناس و من طلب رضي الناس بسخط اللّه و كله اللّه الي الناس» [1] شخصي از اهالي كوفه در نامه اي از حضرت، سؤال كرد كه خير دنيا و آخرت در چيست؟.

امام (ع) بعد از حمد و ثناي الهي، در پاسخ فرمود: «آنـكـه رضـايـت خداوند را مقدم بدارد بر رضايت مردم، خداوند امور مردم را از او كفايت مي كند و آنكه رضايت مردم را حاصل كند به سخط پروردگار، خداوند او را به مردم و اگذارد». در اين مكاتبه نكاتي قابل توجه است:

اولا: بـعـضـي از مـردم در خود احساس فقر ديني دارند، لذا به دنبال تعليم احكام مي روند، مانند بيماري كه به دنبال طبيب مي رود اما متاسفانه گاهي انسانها خود را سالم مي دانند و از مراجعه به طـبـيـب روحـاني و جسماني، خودداري مي كنند، در حالي كه بيمار هستند، در زندگي اصحاب ائمـه (ع) بـسـيار ديده شده كه افرادي به خدمت آن بزرگواران رسيده و عقايد حقه خود را عرضه مـي داشتند چنانچه امثال «عبدالعظيم حسني» به خدمت امام هادي (ع) مي رسد و عقايد خود را بيان مي كند. در زمانهاي گذشته، علاقه مردم به ياد گرفتن مسائل شرعي و مذهبي بيشتر بود تا امروز «جابر بن عبداللّه انصاري» از صحابه گرانقدر پيامبر (ص) براي شنيدن يك حديث نبوي در باب مظالم، يك ماه از مدينه به شام مي رود تا آن حديث را از «عبداللّه بن انيس جهني» بشنود» [2] امـا متاسفانه گاهي براي فرا گرفتن احكام ديني، حاضر نمي شويم حتي يك ساعت وقت را صرف كنيم و به مساجد بياييم و مسائل شرعي را بشنويم.