«سـعـد بـن ابـي وقـاص» پـدر «عمر سعد» از كبار صحابه پيامبر (ص) و داراي موقعيت ممتاز اجـتماعي بود و يكي از شش نفري بود كه «عمر بن خطاب» براي خلافت، كانديد كرده بود، وي در نـقـل فضايل اميرالمؤمنين (ع) كوتاهي نمي كرد در سفر حج براي دو همسفر عراقي خود، پنج حـديـث مـهـم از فـضـايـل آن حـضـرت را نقل كرد: «حديث برائت، ابواب، رايت، منزلت، غدير» و هـنـگـامـي كه در مكه ديد اطرافيان معاويه مشغول دشنام دادن به علي (ع) هستند، گريه كرد و گـفـت: «در آن حـضرت، فضائلي است كه اگر يكي از آنها در من بود، از دنيا و آنچه در آن است برايم بهتر بود». عـامـه، او را از «عـشره مبشره» مي دانند، در سن هفده سالگي ايمان آورده و درسال 50 يا 55 به و سـيـلـه مـعـاويه مسموم گرديد و صيت كرد مرا در آن لباسي كه در جنگ بدر به تن داشتم و با مـشـركـيـن مـي جـنـگـيدم، دفن كنيد [1] منتها چرا با اعتراف به مقام اميرالمؤمنين (ع) با آن حـضـرت بيعت نكرد، پاسخ اين است كه او خودش داعيه حكومت داشت و رمز آن را بايد در جمله امـيرالمؤمنين (ع) در خطبه 43 از نهج البلاغه جستجو كرد كه فرمود: «ان اخوف ما اخاف عليكم اثنان: اتباع الهوي و طول الامل»، ولي مع الوصف دسته مقابل را هم كمك نكرد، «هم الذين خذلوا الـحـق و لـم يـنـصـروا الـبـاطل» وي در موقع مرگ، 36 فرزند از يازده زن داشت كه يكي از آنان «عمرسعد»است.