«كميل بن زياد نخعي» مي گويد: در تاريكي شب، همراه اميرالمؤمنين (ع) از مسجد كوفه خارج و بـه طـرف مـنزل مي رفتيم كه صداي دلنشين قرآن، همراه با حزن و گريه، توجه مرا به خودش جلب كرد: (امن هو قانت انا الليل ساجدا و قائما يحذر الاخرة و يرجوا رحمة ربه) [1] «كـميل» لحظه اي تامل كرد و به حال خود تاسف و بر حال اين مرد غبطه خورد و گفت خوشا به حـالـش كـه در دل شب بر خاسته و با خداي خود مناجات مي كند، اما بلافاصله اميرالمؤمنين (ع) خطاب به كميل فرمود: «لا يعجبك طنطنة الرجل انه من اهل النار». «صوت قرآن اين شخص، تو را متعجب نكند، زيرا او اهل آتش است». سالها از اين پيشگويي امام (ع) گذشت تا جريان خوارج نهروان پيش آمد، حضرت در ميان مقتولين مي گشت تا اينكه نگاهش به جنازه اي افتاد، شمشير را بر سر يكي از اين جنازه ها گذاشت و فرمود: «كميل! (امن هو قانت انا الليل) [2] .