«حـجـاج» مدت بيست سال از طرف «عبدالملك بن مروان» حاكم علي الاطلاق عراق بود در اين مدت، تعداد زيادي از شيعيان اميرالمؤمنين (ع) و علويون را به شهادت رساند «سعيد بن جبير، يـحيي بن ام طويل، كميل بن زياد نخعي، قنبر غلام اميرالمؤمنين (ع) همه به دست اين ملعون به شـهـادت رسـيـدنـد جو اختناق و تبليغات عليه اميرالمؤمنين (ع) به جايي رسيد كه اگر به كسي نسبت كفر و زندقه مي دادند خوشحالتر مي شد تا اينكه نسبت دوستي علي (ع) بدهند. «مـسعودي» نقل مي كند: «حجاج»، در مدت بيست سال حكومتش، 120 هزار نفر را با شكنجه كشت و هنگام مرگش، پنجاه هزار مرد و سي هزار زن در زندان او گرفتار بودند، آن هم زنداني كه سـقـف نـداشت و از سرما و گرما محفوظ نبودند حتي آب آشاميدني زندانيان، مخلوط به خاكستر بود» [1] در جمعه آخر عمرش هم وقتي كه به نماز جمعه مي رفت، صداي ضجه و ناله اي به گوشش رسيد، سـؤال كرد اين صداها از كجاست؟!

گفتند: صداي زندانيان است كه از سرما و گرما شكايت دارند گـفت: «اخسؤا فيها و لا تكلمون» عمرش به جمعه ديگر وفا نكرد و در سيزدهم رمضان سنه 94، جان به مالك دوزخ سپرد [2] .