عصر روز دوم محرم، كاروان ابا عبداللّه (ع) به كربلا رسيدند، حضرت سؤال فرمود:

«ما اسم هذه الارض»؟ [1] .

فقيل كربلا، فقال (ع). الـلـهـم انـي اعوذ بك من الكرب و البلا ثم قال: انزلوا، ههنا محط رحالنا و مسفك دمائنا و هنا محل قبورنا» [2] .



بار بگشائيد ياران اينجا كربلاست

آب و خاكش با دل و جان آشناست



بار بگشائيد خوش منزلگهي است

تا به جنت زين مكان اندك رهي است



ايـنـجـا لحظه نزول اهل بيت است، يك روز هم، روز حركت از اين سرزمين فرا مي رسد، اما بين آن روز و اين روز، تفاوت زيادي است:



پس از چندي فلك در گردش افتاد

قضا تير جفايش پرش افتاد



همين زن شد به سوي شام ويران

بياوردند اشترهاي حيران



به بعضي محمل بشكسته شد بار

به بعضي بار شد درهاي شهوار



قرة بن قيس مي گويد: «لما مرت النسوة بالقتلي صحن ولطمن خدودهن به چون زنها را از كنار قتلگاه عبور دادند، همه گريه كردند و به صورت زدند» [3] .