«يا اباهرم! ان بني امية اخذوا مالي فصبرت و شتموا عرضي، فصبرت و طلبوا دمي فهربت، و ايم اللّه لـتقتلني الفئة الباغية و ليلبسنهم اللّه ذلا شاملا و سيفا قاطعا وليسلطن اللّه عليهم من يذلهم حتي يكونوا اذل من قوم سبا اذ ملكتهم امراة فحكمت في اموالهم و دمائهم» [1] حـضـرت حسين (ع) شب را در «ثعلبيه» گذراندند، صبح مردي با كنيه ابوهرم (ابوهره) خدمت حضرت رسيد و سلام كرد و از اينكه حضرت را در ميان بيابانها و راهها مي بيند، تعجب مي كند كه چه شـده حـسين بن علي (ع) در اين موقع كه بايد در مكه معظمه باشد، همراه اهل و عيال خود، آواره شده اند، به قول «تاج نيشابوري».



به روز ترويه محمل ببستند

خواتين اندر آن محمل نشستند



حرم را از حرم كردند بيرون

همه سر گشته اندر دشت و هامون



كساني را كه در عالم پناهند

برون كردند از بيت خداوند



لذا با تعجب پرسيد: «من الذي اخرجك عن حرم اللّه و حرم جدك رسول اللّه (ص)». «چه كسي شما را از مكه و مدينه بيرون كرده است؟».

امـام (ع) در پـاسـخ فرمود: اي ابوهرم! بني اميه اموالم را گرفتند، صبر كردم، آبرويم را بردند، صبر كردم، اما اين مرتبه قصد جانم را كرده اند لذا از مدينه خارج شدم (البته حسين (ع) از مرگ هراسي نـدارد) بـه خدا قسم! گروه ستمگر مرا خواهند كشت، اما بعد از اين جنايت، خداوند متعال لباس ذلـت و خواري را بر آنان مي پوشاند و شمشير براني را بر آنان حاكم مي كند و افرادي را بر آنان مسلط مي كند كه آنچنان آنان را خوار و ذليل نمايد كه از قوم سبا [2] ذليل تر مي شوند كه زني بر آنان حكومت مي كرد و بر مال و جان آنان مسلط بود».