امام باقر (ع) مي فرمايد: هنگامي كه اميرالمؤمنين (ع) آماده حركت به طرف صفين مي شد، دو نفر بـراي مـخـاصمه و حل نزاع، خدمت حضرت شرفياب شدند، يكي از آن دو نفر براي اثبات حقانيت خـود، زودتر شروع به سخن گفتن نمود و زيادهم سخن مي گفت، حضرت عصباني شد و فرمود: «اخـسا كلمه اي كه در مورد سگ استعمال مي شود» بلافاصله سر اين شخص به صورت سگ درآمـد و مـوجـب بهت و تعجب حاضرين گرديد شخص مسخ شده شروع كرد به التماس كردن كه يا علي! مرا به صورت اول باز گردان. حضرت جمله اي را به زير زبان گفت و نگاهي به او كرد كه صورت او به حال اول بازگشت. بعضي از اصحاب عرض كردند: شما كه چنين قدرتي داريد، چرا از اين قدرت عليه معاويه استفاده نمي كنيد و اين همه زحمت تجهيز نيرو و نفرات و مسافرت را به خود مي دهيد؟.

امـام (ع) فرمود: اگر بخواهم مي توانم با همين پا با بودن بيابانها و كوهها به سينه معاويه بزنم و او را سرنگون بسازم و مي توانم خداي تعالي را قسم بدهم كه قبل از برخاستن از اين مجلس و در كمتر از يك چشم برهم زدن، اين كار انجام شود، اما طبق آيه شريفه ما مطيع پروردگار هستيم و در امور بر او سبقت نمي گيريم: «عباد مكرمون لا يسبقونه بالقول و هم بامره يعملون» [1] .