«عبداللّه» فرزند «مطيع بن اسود» است كه چهره او بيشتر بعد از «واقعه حره» آشكار شده زيرا وقـتـي مـردم مـدينه «عثمان بن محمد بن ابي سفيان» پسر عموي يزيد را از امارت مدينه خلع كـردنـد، «عـبـداللّه بـن حنظله» به عنوان امير بر انصار و «عبداللّه بن مطيع» به عنوان امير بر قريش برگزيده شدند تا هنگامي كه شهر مدينه در محاصره سپاهيان يزيد به سركردگي «مسلم بـن عقبه» قرار گرفت، «عبداللّه بن مطيع» از مدينه گريخت و در مكه به «عبداللّه بن زبير» مـلحق شد و تا زمان محاصره مكه از طرف حجاج، براي جبران فرارش از مدينه، با سپاهيان حجاج جـنـگـيـد و از اشعار اوست كه مي گويد من در روز حره فرار كردم و انسان حر، يك بار بيشتر فرار نمي كند.



انا الذي فررت يوم الحرة

والحر لا يفر الا مرة [1] .



وي از نـظـر اعتقادي، مسلك تشيع را نداشته است بلكه هنگامي كه از طرف «عبداللّه بن زبير» با اصحاب مختار جنگ مي كرد، روزي در ضمن سخنراني گفت: «ان من عجب العجب عجزكم من عصبة منكم قليل عددها خبيث دينها» [2] .