بعد از شهادت «عبداللّه بن عمير كلبي»، همسرش به طرف جنازه شوهر آمد و در بالين او نشست و خـاك را از صـورتـش تـمـييز كرد و مي گفت:«هنيئا لك الجنة، اسال اللّه الذي رزقك الجنة ان يصحبني معك». «بهشت بر تو گوارا باد، آرزو دارم كه من هم در بهشت در كنار تو باشم». در ايـن هـنگام شمر به غلامش «رستم» دستور داد تا با عمودي به آن زن حمله كند و او را بكشد و بدين وسيله همسر «عبداللّه بن عمير» نيز در زمره شهداي كربلا نامش جاودانه شد [1] .