نـكـتـه ديگري كه در كلام امام حسين (ع) مطرح شده بود، شكايت فاطمه زهرا (س) است از آنچه مـردم در حـق فـرزنـدان او انجام داده اند، هر كس در حق ذريه آن حضرت ستم كرده باشد، وارد بـهشت نمي شود، احتمالا منظور از ستمي كه موجب محروميت از بهشت مي شود، ستمي است كه در حق امام حسن و امام حسين ـ عليهماالسلام ـ و فرزندان بلافصل حضرت فاطمه (س). بـشود و اگر ظاهر كلام امام حسين (ع) را اخذ كنيم و ذريه را مطلق بدانيم، منظور اين مي شود كه هـر كـس بـه ذريـه فـاطمه (س) آنچنان ظلم و ستم نابخشودني كند كه موجب حرمان از بهشت و ورود به آتش گردد. احـتـرام سـادات و اولاد فـاطـمه (س) بر همه لازم است و توهين و جسارت به آنان موجب بروز آثار وضعي و تكليفي در زندگي انسان مي شود اگر كسي از سادات خطايي را ديد آن را به گردن همه نـيـنـدازد و هـمـه را خـطـا كـار و مـجـرم نـدانـد الـبته سادات هم بايد حرمت پيامبر (ص) و ائمه مـعـصـومين (ع) را حفظ كنند و به قول معروف «متولي بايد احترام امامزاده را نگهدارد» چنانچه قرآن كريم خطاب به همسران پيامبر (ص) مي فرمايد: «يا نسا النبي من يات منكن بفاحشة مبينة يضاعف لها العذاب» [1] «اي هـمـسران پيامبر! هر يك از شما اگر مرتكب خطاي آشكاري شود، عقاب او دو برابر مي شود (چون با اين خطا، حرمت پيامبر (ص) هم شكسته خواهد شد)».