ملاقات امام حسين (ع) با عمر الاطرف [1] «حدثني ابي ان رسول اللّه (ص) اخبره بقتله وقتلي و ان تربتي تكون بقرب تربته فتظن انك علمت مالم اعلمه و انه لا اعطي الدنية من نفسي ابدا ولتلقين فاطمة اباها شاكية ما لقيت ذريتها من امته و لا يدخل الجنة احد اذاها في ذريتها» [2] هـنـگـامي كه سيدالشهدا (ع) از بيعت با يزيد امتناع مي كند، «عمر الاطرف» به خدمت برادرش مـي رسـد در حـالـي كه حضرت، تنهاست عرض مي كند: از برادرت امام حسن مجتبي (ع) شنيدم اينجا گريه و صداي ناله و ضجه او بلند مي شود و نمي تواند به سخنانش ادامه بدهد امام حسين (ع) او را به سينه خود مي چسباند و مي فرمايد: «شنيدي كه من كشته خواهم شد» عرض مي كند: خدا آن روز را نياورد. امام (ع) فرمود: «سالتك بحق ابيك بقتلي اخبرك؟،

به حق پدرت سوگند! آيا به قتل من تو را خبر داده است؟».

عرض مي كند: آري، چه مي شود كه بيعت كني؟!».

سـيـدالـشـهـدا (ع) فـرمـود: «پـدرم بـه مـن خـبـر داد كـه پـيـامـبـر (ص) خـبـر كشته شدن او (امـيـرالـمـؤمـنـين (ع» و مرا داده است و اينكه تربت من و پدرم نزديك هم خواهد بود آيا گمان مي كني آنچه را كه تو مي داني من نمي دانم، ولي من حاضر نيستم زير بار ذلت بروم و فاطمه عليها الـسـلام پـدرش رسـول خـدا (ص) را مـلاقات خواهد كرد و از مصيبتهايي كه به فرزندانش رسيده شكايت خواهد نمود و كسي كه در حق فرزندان فاطمه ستم كند، وارد بهشت نخواهد شد». وقتي كه «عمر الاطرف» خبر شهادت حسين (ع) را شنيد چنين گفت: «ويـقـال انـه لما بلغه قتل اخيه خرج في معصفرات له و جلس بفنا داره و قال انا الغلام الحازم و لو خرجت معهم لذهبت في المعركة» [3] .