چون پيامبر (ص) اشرف كائنات است، قهرا مصيبت او هم اعظم مصائب است،چنانچه امام صادق (ع) بـه «عـمـرو بـن سعيد» فرمود در مصائب، به ياد مصيبت رسول خدا (ص) بيفتيد، زيرا كه مردم مانند آن مصيبتي نديدند [1] .



اه! آن دم كز اين جهان به جنان رفت

شد همه ماتم سرا، سراي محمد



ريخت ز مرگ پدر، سرشگ چون باران

فاطمه آن دخت باوفاي محمد



فـاطـمه عليها السلام گريه كنان خود را روي سينه پدر انداخت، پيامبر (ص) هم گريه كرد آنگاه فرمود: «لا تبكي فداك ابوك، فانت اول من تلحقين بي مظلومة مغصوبة» [2] لذا مرتب به زيارت قبر پدر مي آيد و اين اشعار را زمزمه مي كند:



اذا اشتد شوقي زرت قبرك باكيا

انوح و اشكو، لا اراك مجاوبي



فان كنت عني في التراب مغيبا

فما كنت عن قلب الحزين بغائب [3] .



اميرالمؤمنين (ع) ميفرمايد: «ولـقـد قـبض رسول اللّه (ص) و ان راسه لعلي صدري و لقد وليت غسله والملائكة اعواني، فضجت الـدار و الافـنية، ملا يهبط و ملا يعرج، و ما فارقت سمعي هينمة منهم يصلون عليه حتي و اريناه في ضريحه» [4] پيامبر (ص) در حالي جان داد كه سر آنحضرت بر روي سينه ام بود من متصدي غسل آنحضرت شدم و مـلائكه هم به من كمك ميكردند، در و ديوار به ضجه آمده بودند دسته ائي از فرشتگان از آسمان پـائين ميامدند و دسته ائي ديگر بالا ميرفتند، گوشم از زمزمه فرشتگان كه براي آنحضرت صلوات ميفرستادند پر شده بود تا هنگاميكه او را در قبر گذاشتيم.