«وخـير الامان، امان اللّه، و لم يؤمن باللّه من لم يخفه في الدنيا، فنسال اللّه مخافة في الدنيا توجب امان الا خرة عنده» [1] «عـمـرو بـن سعيد اشدق» والي مكه از طرف يزيد است در حالات «عبداللّه بن جعفر» گفتيم هـنـگـامـيكه وي از حركت امام (ع) مطلع مي شود، نزد «عمرو بن سعيد» مي آيد و امان نامه اي را براي حضرت مي گيرد: «بـلـغـني انك قد عزمت علي الشخوص الي العراق، فاني اعيذك باللّه من الشقاق، فان كنت خائفا فاقبل الي، فلك عندي الامان والصلة». «با خبر شدم كه تصميم داري به سمت عراق حركت كني، تو را به خدا! از اختلاف بپرهيز و اگر از روي ترس و ناچاري به سمت عراق مي روي، به سوي من بيا كه در امان و توجه من هستي». حضرت در پاسخ، جمله فوق را مرقوم فرمود: «بـهترين امانها، امان خدا است و كسي كه در دنيا از خدا، ترس و واهمه نداشته باشد، به خدا ايمان ندارد از خداوند تعالي ترسي را در دنيا مي خواهم كه موجب امان آخرت در نزد او باشد».