«لـو كـنـت فـي جحر هامة من هوام الارض لاستخرجوني حتي يقتلوني، واللّه، ليعتدن علي كما اعتدت اليهود في يوم السبت» [1] يـكـي از كساني كه براي امام حسين (ع) نامه نوشته و شخصا به ملاقات آن حضرت رفته، «عبداللّه بـن جـعـفر طيار» [2] .

است «عبداللّه» وقتي از حركت سيدالشهدا (ع) به سمت عراق مطلع مي شود، نامه اي به اين مضمون به حضرت مي نويسد و به دو فرزندش «عون و محمد» مي دهد كه به حضرت برسانند: «انـي مـشـفق عليك من هذا الوجه ان يكون فيه هلا كك و استئصال اهل بيتك،ان هلكت اليوم اطـفـئ نـور الارض، فـانـك علم المهتدين و رجا المؤمنين، فلا تعجل بالسيرفاني في اثر كتابي والسلام». «از ايـن سفر بر شما بيمناك هستم كه كشته شوي و خاندانت اسير و درمانده شوند، با كشته شدن شـمـا، نور زمين خاموش مي شود، زيرا شما چراغ هدايت و اميد مؤمنين هستي در حركت به طرف عراق عجله مكن و خودم به دنبال اين نامه، خدمت خواهم رسيد والسلام». اين نامه، «عبداللّه» را آرام نكرد، زيرا موقعيت حساس و با روحيه حسين بن علي (ع) نيز آشنا است كه او رهبر آزادگان مي باشد و تن به ذلت نمي دهد، لذا دست به اقدام ديگري مي زند و آن رفتن به نـزد «عـمـرو بن سعيد» حاكم مكه و گرفتن امان نامه براي حضرت است و براي اطمينان خاطر بـيـشتر امام (ع) برادر حاكم مكه، «يحيي بن سعيد» را همراه خود مي آورد، ولي حضرت در پاسخ همه اين اقدامات مي فرمايد: «اگـر در لانه جنبنده اي از جنبنده هاي زمين باشم، مرا بيرون مي آورند و خواهند كشت و بر من ستم مي كنند همچنان كه يهود، ستم كردند و در روز شنبه به صيد ماهي پرداختند و حريم الهي را شكستند». اني رايت رسول اللّه (ص) في منامي و امرني بامر لابد ان انتهي اليه». «پيامبر را در عالم رؤيا ديدم و به من دستوري فرموده كه بايد آن را انجام بدهم». «عبداللّه» پرسيد: آن رؤيا و دستور چيست؟

. حضرت فرمود: «ما حدثت احدا بها و ما انا محدث بها حتي القي ربي» [3] «به احدي نگفته و نخواهم گفت تا هنگامي كه خداوند را ملاقات كنم».