در شب عاشورا سيدالشهدا (ع) اجازه بازگشت داد و چنين فرمود:

«اللهم اني احمدك علي ان اكرمتنا بالنبوة و علمتنا القران وفقهتنا في الدين اما بعد: فاني لا اعلم اصـحـابـا اوفـي و لا خـيـرا من اصحابي و لا اهل بيت ابر و لا اوصل عن اهل بيتي اني قد اذنت لكم فانطلقوا جميعا في حل ليس عليكم مني ذمام و هذا الليل قدغشيكم فاتخذوه جملا» [1] مـنـتـهـا آيا اصحاب مي توانستند امام (ع) را تنها بگذارند؟

آيا حفظ جان امام (ع) بر اصحاب، واجب نـبـود؟

و اگر كسي حضرت را تنها گذاشته باشد، مؤاخذه نمي شود؟

پاسخ علامه مامقاني (قده) را در حـالات «محمد بن حنفيه» ذكر كرديم، پاسخي هم مرحوم مقرم در كتاب مقتل الحسين (ع) داده اند.



گفت اي گروه هر كه ندارد هواي ما

سر گيرد و برون رود از كربلاي ما



نا داده تن به خواري و ناكرده ترك سر

نتوان نهاد پاي به خلوت سراي ما



اين عرصه نيست جلوه گه روبه و گراز

شير افكن است باديه ابتلاي ما



بر گردد آنكه با هوس كشور آمده

سرناورد به افسر شاهي گداي ما



ما را هواي سلطنت ملك ديگر است

كاين عرصه نيست در خور فرهماي ما



«نير تبريزي».