«مـن الـحـسين بن علي بن ابي طالب الي الرجل الفقيه حبيب بن مظاهر اما بعد: ياحبيب، فانت تـعـلـم قـرابتنا من رسول اللّه (ص) و انت اعرف بنا من غيرك، و انت ذوشيمة و غيرة فلا تبخل علينا بنفسك، يجازيك رسول اللّه (ص) يوم القيامة» [1] «از حسين بن علي به مرد فقيه، حبيب بن مظاهر اي حبيب! قرابت ما را با پيامبر (ص) مي داني و تو بهتر از ديگران ما را مي شناسي و شخص آزاد مرد و غيرتمندي هستي از جان خود بر ما مضايقه مكن، رسول خدا (ص) در قيامت پاداش آن را به تو خواهد داد». اين نامه متاسفانه در كتب قديمي كه مصدر هستند، نيامده فقط در تاليفات متاخرين مانند «ادب الـحـسـيـن، بلاغة الحسين، فرسان الهيجا» ذكر شده است، و طبق اين نقل، وقتي حضرت نامه را نوشتند كه از شهادت «مسلم بن عقيل» آگاه شدند، لذا دوازده پرچم را برافراشت و هر پرچم را به دسـت يـك نـفـر از اصحاب داد تا يك پرچم باقي ماند بعضي گفتند اين را به ما بسپاريد، حضرت فـرمـود: خـداونـد بـه شـمـا جزاي خير بدهد، صاحب اين پرچم خواهد آمد، آنگاه اين نامه را براي «حـبـيب» نوشتند چون در اين نامه كلمه «فقيه» آمده، لازم است معناي «فقه» توضيح داده شود قرآن كريم مي فرمايد: (فلولا نفر من كل فرقة طائفة ليتفقهوا في الدين و لينذروا قومهم اذا رجعوا اليهم) [2] آيـه شـريفه در بين آيات جهاد آمده است، يعني مساله تفقه و تعلم احكام ديني، آنقدر مهم است كه هـمه نبايد رهسپار ميدان جنگ شوند، بلكه جمعي هم بايد عازم ميدانهاي فرهنگي شوند و مرزبان دين و اعتقادات مردم باشند.