«مـسـلـم» را بـعد از دستگيري به مجلس «عبيداللّه» آوردند و در حين ورود به مجلس، سلام نكرد: «فقال له الحرسي، سلم علي الامير، فقال له اسكت ويحك! ما هو لي بامير». «مامورين گفتند: به امير سلام كن، گفت: خاموش، او امير من نيست». چـون خـبـر شـهادت حضرت «مسلم بن عقيل و هائي بن عروه» به سيدالشهدا (ع) رسيد: «قال الراوي: وارتج الموضع بالبكا لقتل مسلم بن عقيل و سالت الدموع كل مسيل» [1] «همه يكپارچه براي مسلم گريه كردند و اشك ريختند». «سيد باقر هندي» رحمة اللّه عليه مي فرمايد:



رموك من القصر اذ اوثقوك

فهل سلمت فيك من جارحة



«تو را دست بسته از بالاي قصر پرتاب كردند، آيا جايي از بدن تو سالم ماند؟».



اتقضي و لم تبكك الباكيات

اما لك في المصر من نائحة



«اي مـسـلـم! آيا كشته شوي و كسي براي تو گريه نكنند؟! آيا در شهر يك نفر نبود براي تو اشك بريزد؟!».



لئن تقض نحبا فكم في زرود [2] .

عليك العشية من صائحة [3] .



«اگـر در كـوفـه كـسـي براي تو گريه نكرد، در عوض در محل «زرود» كه خبر شهادت تو، به حسين (ع) رسيد، براي تو گريه كردند»



اي خدا شب شده و من چه كنم

يك تن و اين همه دشمن چه كنم



كوفيان همه پيمان شكنند

چون نمك خورده نمكدان شكنند



صبح با من همه پيمان بستند

شب در خانه به رويم بستند



صبح بر دامن من چنگ زدند

شب از بام به من سنگ زدند