«يـابـن عـم اني سمعت جدي رسول اللّه (ص) يقول: ما منا اهل البيت من تطير و لايتطير به، فاذا قرات كتابي فامض علي ما امرتك والسلام عليك و رحمة اللّه و بركاته» [1] .

به دنبال تقاضاهاي مكرر مردم كوفه از امام حسين (ع) كه ما امام و پيشوا نداريم، سيدالشهدا (ع) از مكه معظمه «مسلم بن عقيل» را به سوي كوفه فرستاد: «انا باعث اليكم اخي و ابن عمي و ثقتي». «مـسـلـم» در مـاه مبارك رمضان از مكه به سوي مدينه حركت كرد و در آنجا با اهل و عيال خود وداع كرده و پس از زيارت قبر پيامبر (ص) همراه دو نفر راهنما از قبيله قيس به سوي كوفه حركت كـرد، آن دو نـفـر، راه را گـم كردند و در اثر تشنگي مردند، در آنجا مسلم صيادي را هم ديد كه به دنبال آهويي مي تازد و آن را صيد و سپس ذبح نمود مسلم اين را به فال بد گرفت، لذا از آنجا نامه اي به امام حسين (ع) نوشت كه من اين سفر را مبارك نمي بينم و مرا معاف بداريد.