«فلابد لي اذا من مصرعي». «عـمـرة بـنت عبدالرحمن بن سعد انصاري» [1] از كساني است كه براي سيدالشهدا (ع) نامه نـوشـتـه و خـواسـتـار پيروي حضرت از حكومت شده است! وي تصميم امام (ع) را تصميمي بزرگ مـي شـمـارد و مـي خـواهـد كـه حضرت، خود را از جماعت مردم جدا نكند وگرنه به سوي قتلگاه خـود قـدم بـر مي دارد و به خيال خود براي برحذر داشتن امام (ع) از حديث رسول خدا (ص) شاهد مي آورد كه: «اشـهـد لـسـمعت عائشة تقول: انها سمعت رسول اللّه (ص) يقتل الحسين بارض بابل» از عائشه شنيدم كه وي از پيامبر (ص) شنيده است كه حسين (ع) را در سرزمين بابل مي كشند». امام (ع) در پاسخ عمره، فقط به يك جمله اكتفا كردند: «لابد لي اذا من مصرعي» [2] يعني: «چاره اي نيست جز اينكه من بايد كشته شوم». نـامه «عمره» نشان مي دهد كه حتي زنها هم از شهادت حسين بن علي (ع) اطلاع داشتند و مساله بر كسي پوشيده نبوده است.

[1] «عـمـره» دخـتـر «عـبـدالـرحـمـن» در کـنـار عـايـشـه بـوده و احاديث زيادي را از او نـقـل کـرده اسـت و آگـاهترين مردم به زندگي و حالات عايشه بوده وفات او را بين سالهاي 98 تا 103هجري نوشته اند. وي حافظ احاديث زيادي بوده است چنانچه «عمر بن عبدالعزيز» به «ابوبکر بن محمد بن حزم» دستور مي دهد آنچه از احاديث نبوي (ع) يا سنت گذشتگان يا احاديث عمره است، ثبت کنيد، زيرا خوف دارم علم و عالمان از دست بروند (تهذيب التهذيب، ج12، ص 389 اعلام النسا، ج3 ص 356).

[2] حياة الحسين، ج3، ص 37 ـ البداية و النهاية، ج8، ص 163.