يكي از شعرايي كه براي امام حسين (ع) شعر گفته است «ابويعلي نظام الدين محمد بن محمد» مـعـروف به «ابن هباريه»، متوفاي 509 است اين شاعر به كربلا آمد و در كنار قبر سيد الشهدا (ع) تاسف خورد از اينكه چرا زمانه او را به تاخير انداخت و در حادثه عاشورا حاضر نبود تا جان خود را فدا كـنـد، لـذا در اين زمينه اشعار ذيل را سرود، آنگاه خوابش برد و در عالم رؤيا پيامبر (ص) را ديد كه حضرت فرمود: «ابشر فان اللّه قد كتبك ممن جاهد بين يدي الحسين (ع»). يـعـنـي: «بـشـارت باد ترا كه خداوند نام تو را در زمره كساني ثبت كرد كه مقابل حسين (ع) جان فشاني كردند».



لو كنت شاهد كربلا لبذلت في

تنفيس كربك جهد بذل الباذل



لكنني اخرت عنك لشقوتي

فبلابلي بين الغري و بابل



اذ لم افز بالنصر من اعداكم

فاقل من حزن و دمع سائل [1] .



يـعـني: «اگر در كربلا بودم تا آنجا كه مي توانستم در راه برطرف كردن گرفتاريهاي شما كوشش مي كردم». «اما از بي سعادتي در آن عصر نبودم، و غصه هاي من براي نجف و كربلا است». «اكنون كه نبودم تا با دشمنان شما بجنگم، هميشه محزون هستم و اشك من جاري مي گردد». ايـن شاعر وقتي نگاهش به قبر ابي عبداللّه (ع) مي افتد اينقدر متاثر مي شود، پس چه حالي داشتند فـرزنـدان شـهـيد كربلا كه تا شام سر مقدس پدر را در مقابل خود مي ديدند، در دروازه شام، «ام كـلـثـوم» بـه مـاموران گفت: سر حسين (ع) را از ميان محملها بيرون بريد و بين ما و سر، فاصله بـيـندازيد، زيرا آنقدر مردم به ما نگاه كردند كه ما خجالت مي كشيم، «فقد خزينا من كثرة النظر الينا» [2] .