«استخير اللّه في ذلك». از جـمـلـه كـسـانـي كـه امـام (ع) را از رفـتـن بـه سـمـت عـراق بـرحـذر داشـتـه، «مـسـور بن مخرمه» [1] است او نامه اي به اين مضمون براي حضرت نوشت: «ايـاك ان تـغتر بكتب اهل العراق، و يقول لك ابن الزبير، الحق بهم، فانهم ناصروك، اياك ان تبرح الـحـرم، فـانهم ان كانت لهم بك حاجة فسيضربون اباط الابل حتي يوافوك، فتخرج اليهم في قوة و عدة» [2] .

يـعـنـي: «مـبادا به نامه هاي مردم عراق، مغرور شوي و سخن عبداللّه بن زبير را بپذيري و به عراق بـروي، مـبادا از مكه دور شوي، اگر مردم عراق واقعا به شما احتياج دارند، زير بغلهاي شتر بزنند (يـعـنـي بر شتران راهوار سوار شوند) و خودرا به زحمت بيندازند تا به خدمت شما رسيده آنگاه با قدرت و امكانات، خارج شويد (يعني تنها نوشتن نامه كافي نيست بلكه بايد حركت كنند و خودشان به حضور برسند»).