بازگشت

روضه






روز عاشورا به صد جوش و خروش

قاسم آمد نزد پير مي فروش



گفت جامي از مي نابم بده

تشنه آبم عمو آبم بده



اي مي قالوا بلي را جرعه نوش!

جرعه اي ز آن باده هم بر من بنوش



طالب جام الستم اي عمو!

كن زجام عشق مستم اي عمو!



آمدم تا اذن ميدانم دهي

افتخار دادن جانم دهي



آمدم كز ناله خاموشم كني

بهر جنگيدن كفن پوشم كني



سيزده ساله ام اندر روزگار

مي كشم بهر شهادت انتظار



همجوار اكبر خود كن مرا

پيش مرگ اصغر خود كن مرا



اي عمو! هنگام شيدايي بود

چون نبرد من تماشايي بود



اذن جنگم ده تماشا كن مرا

مرحبا برگو و شيدا كن مرا



«استاذن في القتال فلم ياذن له فما زال به حتي اذن له»:



جان زهرا كربلائي كن مرا

در ره قرآن فدائي كن مرا



اي عمو! حق علي بت شكن

دست رد بر سينه قاسم مزن



به طرف ميدان آمد و جنگيد تا در لحظه آخر، امام حسين (ع) را صدا زد، حضرت، خود را با عجله بر بالين «قاسم» رساند و ديد كه قاسم پاها را به زمين مي زند:



كاش نمي ديد عمو پيكرت

تا ببرد هديه بر مادرت



كاش نمي ديد تو را اينچنين

جان دهي و پا زني بر زمين



«ثم قال (ع): عز علي عمك ان تدعوه فلا يجيبك او يجيبك فلا ينفعك اجابته» [1] سخت است بر عمويت كه او را صدا بزني ولي نتواند پاسخ تو را بدهد يا پاسخ تو را بدهد، ولي فايده اي براي تو نداشته باشد».



بكاه عمه علي بلا ئه

كاد يذوب الصخر من بكائه



وقد بكي علي فتي الفتيان

فتيان فهر و بني عدنان



بكي علي شبابه شبانها

ناح علي فارسها فرسانها



وصرخة العقائل الزواكي

لقد علت الي ذري الافلاك



بكي علي مهجته الرسول

ناحت علي بهجتها البتول



بكاه جده الوصي المرتضي

مذفت في ساعده حكم القضا



وحق ان يبكي ابوه المجتبي

دما فان نور عينه خبا



وكيف لا يبكي علي خضابه

من دمه و هو علي شبابه



اظلمت الدنيا بعين عمه

واحزني لهمه و غمه



لما راي قرة عينه علي

وجه الثري يفحص من عظم البلا



قد عجبت من صبره الاملاك

ولا يحبط و صفه الادراك




پاورقي

[1] ابصار، 27.