بسم اللّه الرحمن الرحيم: هذا ما اوصي به الحسين بن علي الي اخيه محمد بن الحنفية. يـشـهـد ان لا اله الا اللّه وحده لا شريك له و ان محمدا عبده و رسوله، جا بالحق من عند الحق و ان الـجـنة و النار حق و ان الساعة اتية لا ريب فيها و ان اللّه يبعث من في القبور، و اني لم اخرج اشرا و لا بـطـرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلا ح في امة جدي (ص) اريد ان امر بالمعروف و انـهـي عـن المنكر و اسير بسيرة جدي و ابي علي ابن ابي طالب (ع) فمن قبلني بقبول الحق فاللّه اولـي بـالـحـق و من رد علي هذا اصبر حتي يقضي اللّه بيني و بين القوم بالحق و هو خير الحاكمين و هذه وصيتي يا اخي اليك و ما توفيقي الا باللّه عليه توكلت و اليه انيب» [1] بعد از آنكه «محمد بن حنفيه» خدمت برادر بزرگوارش سيدالشهدا (ع) شرفياب شد و حضرت را از رفـتن به سمت عراق برحذر داشت» و حضرت امتناع كرد، آنگاه كاغذ و قلم طلب كرد و وصيتنامه فوق را مرقوم فرمود و به دست برادر سپرد: «بـعـد از حـمد و ثناي الهي، اين چيزي است كه حسين بر برادرش محمد حنفيه وصيت مي كند: شهادت مي دهم به توحيد و يگانگي خداوند و اينكه محمد بنده و فرستاده بحق اوست و اينكه بهشت و جـهـنـم حـق است و قيامت بدون هيچ شكي و اقع مي شود و خداوند انسانها را زنده مي كند خروج و قـيـام من از روي سركشي و خوشگذراني و فساد و ظلم در روي زمين نيست، بلكه قيام من براي اصـلاح در امـت پـيـامـبـر (ص) و امـر بـه مـعـروف و نـهـي از مـنـكـر است، و مي خواهم به سيره پـيـامـبـر (ص) و پـدرم عـلـي بـن ابـيـطـالـب عـمـل كـنـم پـس هـر كـس قبول كند، در واقع خـداونـد را پـذيـرفـته است (چون راه من از راه خدا جدا نيست) و هر كه تخلف كند، صبر مي كنم تـا خداوند بين من و مردم ستمكار، حكم كند برادرم! اين وصيت و سفارش من به تو است و توفيق از خداوند است و توكل به او مي كنم و بازگشت هم به سوي اوست». هـمـچنان كه از متن وصيتنامه آشكار است، اين از قبيل وصيتنامه هاي معمولي و عرفي نيست كه اشخاص درباره اموال و دارايي خود مي نويسند، بلكه اهداف و خطمشي و انگيزه امام حسين (ع) را در حـركـت خـود بـازگـو مـي كـند هر چند در وصيتنامه هاي شرعي گفته شده كه سزاوار نيست مسلماني شب بخوابد مگر آنكه وصيتنامه اش در زير سرش باشد [2] .