ايـن نامه در واقع دفاع از امام مجتبي (ع) است كه نشان مي دهد روش امام حسين (ع) هم نسبت به مـعـاويـه، هـمـان روش بـرادر بـزرگوارش است، چون بعد ازشهادت امام حسن (ع) ده سال امام حسين (ع) با معاويه بود و هيچ حركتي عليه او انجام نداد شرايطي كه امام حسن به خاطر آن مجبور شد صلح كند و امام حسين (ع) هم همان روش را ادامه بدهد، از اين قرار است:

1 ـ جـنـگـهـاي پي درپي از قبيل «جمل، صفين و نهروان» و نا اميدي و سرخوردگي شيعيان كه طبعا رمقي براي جنگ با معاويه باقي نگذاشته بود.

2 ـ از دسـت دادن نـيـروهـاي زبـده در جمل و صفين كه زبده ترين نيروها را ازاميرالمؤمنين (ع) گـرفت، چهره هايي از قبيل عبداللّه بن بديل (به تعبير معاويه، قوچ قوم) عمار ياسر، هاشم بن عتبه (مرقال)، اويس قرني ابوالهيثم بن تيهان، خزيمة بن ثابت (ذوالشهادتين) و خلاصه در صفين طبق نقل «نصر بن مزاحم» هفتصد نفر از اصحاب علي (ع) از دست رفتند.

3 ـ تـلـفـات سـنـگـين مردم عراق در صفين كه طبق نقل صاحب وقعه صفين،25000 نفر كشته دادند [1] .

4 ـ خيانت فرماندهان سپاه امام حسن (ع).

5 ـ رشوه هاي كلان معاويه.

6 ـ جلوگيري از خونريزي بيشتر.

در اصـول كـافـي بـابـي داريـم تـحت عنوان «ان الائمة كلهم قائمون بامر اللّه»، منتها هر زماني اقـتـضـايـي دارد، بـعضي از شيعيان خيال مي كنند هميشه بايد جنگيد در حالي كه گاهي جنگ خـوب اسـت و صـلـح بـد، و گـاهي هم به عكس مي باشد جريان «سدير صيرفي» به خوبي نشان مـي دهـد كـه سـدير و امثال او آگاه به شرايط نبودند، لذا از امام صادق (ع) مي خواهد كه حضرت دست به شمشير ببرد و جنگي را بپا كند.