وقتي ياران به شهادت رسيدند، امام حسين عليه السلام در يك نبرد تهاجمي صف هاي كوفيان را شكافت و خود را به آب فرات رساند، تا رفع تشنگي فرمايد و آبي براي فرزندان بياورد.

و اين يكي از عمليّات شگفت آور نظامي است كه يك تن، صف هاي بهم فشرده سي هزار سربازان مسلّح را در هم بريزد. كفي از آب گرفت كه بياشامد يكي از سربازان يزيد به نام «زرعة» تيري به لبان آنحضرت زد و خون جاري شد بگونه اي كه امام نتوانست آب بنوشد:

حديث 406

قال الامام الحسين عليه السلام: اَللَّهُمَّ اَظْمَئْهُ اَللَّهُمَّ اظْمَئْهُ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي پروردگار من! اين تيرانداز را زحمت عطش بچشان.)

در نقل ديگري فرمود:

اَللَّهُمَّ اقْتُلْهُ عَطَشاً وَلا تَغْفِرْ لَهُ اَبَدَاً. [1] .

(خداوندا او را عطشان بِكُش و هرگز او را نبخش.)

دعاي امام حسين عليه السلام به اجابت رسيد زيرا پس از كربلا، زراعة دچار بيماري تشنگي شد، هرچه آب مي خورد عطش او بيشتر مي گشت، و مرتّب داد مي زد مرا آب بدهيد كه عطش مرا كشته است، و آنقدر آب خورده بود كه شكم او چونان شكم شتر شده بود.