فرماندار مكّه عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زينب عليه السلام را تشويق كرد تا نامه اي به امام حسين عليه السلام بنويسد و او را از حركت بسوي عراق باز دارد، و در آن نامه از طرف فرماندار مكّه «عمرو بن سعيد» قول داد كه براي آنحضرت امان بگيرد كه در صلح و آرامش زندگي كند.

حديث 403

قال الامام الحسين عليه السلام: أَمَّا بَعْدُ؛ فَاِنَّهُ لَمْ يُشاقِقِ اللهَ وَرَسُولَهُ مَنْ دَعا إِلي اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَعَمِلَ صالِحاً وَ قالَ: إِنّني مِنَ الْمُسْلِمينَ، وَقَدَ دَعَوْتَ إِلَي الأمانِ وَالْبِرِّ وَ الصِّلَةِ، فَخَيْرُ الأمانِ أَمانُ اللهِ، وَلَنْ يُؤمِنَ اللهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ مَنْ لَمْ يَخَفْهُ فِي الدُّنْيا، فَنَسْأَلُ اللهَ مَخافَةً في الدُّنْيا تُوجِبُ لَنا أَمانَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ، فَاِنْ كُنْتَ نَوَيْتَ بِالْكِتابِ صِلَتي وَ بِرّي فَجُزيتَ خَيْراً فِي الدُّنْياوَالآخِرَةِ، وَالسَّلامُ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (پس از ستايش پروردگار، راه مخالت با خدا نپيموده است كسي كه به سوي خدا و رسولش دعوت نموده و عمل صالح انجام دهد، و تسليم اوامر حق گردد، امان نامه اي فرستاده اي و در ضمن آن وعده ارتباط صميمي و صلح و سازش نسبت به ما داده اي، ولي بهترين امان ها، امان خداوند است، و كسي كه در دين ترس از خدا نداشته باشد در آخرت از امان او برخوردار نخواهد بود، از پيشگاه خداوند درخواست توفيق خوف و خشيت در اين دنيا را داريم تا سرانجام مشمول امانش گرديم، و اگر منظور تو از اين امان نامه واقعاً خير و صلح و صفا باشد در دنيا و آخرت مأجور خواهي بود با درود). [1] .