صبح عاشورا، مردي بنام مالك بن حوزه از لشگر عمر سعد جلو آمد، وقتي خندق و آتش درون آن و تاكتيكهاي رزمي امام عليه السلام را ديد. در كمال جسارت و پستي گفت: اي حسين! پيش از آخرت در اين دنيا با آتش خواهي سوخت.

حديث 398

قال الامام الحسين عليه السلام: كَذِبْتَ يا عَدُوَّ اللهِ! إِني قادِمٌ عَلي رَبٍّ رَحيمٍ وَشَفيعٍ مُطاعٍ، وَ ذلِكَ جَدّي رَسُولُ اللهِ صلي الله عليه وآله.

امام حسين عليه السلام فرمود: (دروغ گفتي اي دشمن خدا! من پيش پروردگاري مهربان و شفاعت كننده اي اطاعت شونده مي روم، و آن هم جدّم رسول الله صلي الله عليه و آله وسلم است.)

سپس پرسيد: مَنْ هذا الرَّجُلُ؟ (اين مرد كيست؟.)

گفتند: مالك بن حوزه است. امام حسين عليه السلام او را نفرين كرد و فرمود:

اَللَّهُمَّ! حُزَّهُ إِلَي النَّارِ، وَأَذِقْهُ حَرَّها فِي الدُّنْيا قَبْلَ مَصيرِهِ إِلَي الآخِرَةِ!

(خداوندا او را به آتش افكن و طعم آتش را در دنيا قبل از رفتن به قيامت به او بچشان.)

اصحاب آمين گفتند. مالك بن حوزه سخت ناراحت شد، بر اسب خود كوبيد كه حمله كند و پيش بيايد كه اسب او چموشي كرد و او را به زمين كوبيد.

امّا پاي او در ركاب اسب گير كرده بود، و اسب وحشت زده به اين طرف و آنطرف مي دويد كه در يك حركت سريع، مالك بن حوزه را درون شعله هاي آتش خندق افكند و زنده زنده سوخت.

ياران امام وقتي اين معجزه را ديدند كه دعاي امام با اين سرعت مستجاب شد، يكصدا الله اكبر گفتند. امام به سجده رفت و سپس با صداي بلند فرمود:

اَللَّهُمَّ! إنَّا أَهْلُ نَبِيِّكَ وَذُرِّيَّتُهُ و قَرابَتُهُ، فَاقْصِمْ مَنْ ظَلَمَنا وَ غَصَبَنا حَقَّنا، إنَّكَ سَميعٌ مُجيبٌ. [1] .

(خدايا ما خاندان پيامبر تو هستيم، و فرزندان و نزديكان او مي باشيم، پس در هم بشكن آناني را كه به ما ظلم كردند و حق ما را غصب كردند كه همانا تو شنونده و پاسخ دهنده اي.)