امام حسين عليه السلام با يكي از فرزندان زبير بن عوام با همراهي چند شتربان به مسافرت رفتند، كه هنوز فرزند زبير تغيير عقيده نداده بود و پدرش را امام مي دانست. پس از خستگي فراوان در نقطه اي فرود آمدند، همگي تشنه بودند، و در كنار درخت خشك خرمائي قرار گرفتند، پس براي امام حسين عليه السلام فرش انداختند، و در اطراف او نشستند. امام حسين عليه السلام دعايي خواند و دستان مبارك را بسوي درخت دراز كرد، درخت خشك خرما سبز شد و خرماي تازه آورد.

امام عليه السلام فرمود: از اين خرماي تازه بخوريد. شتربان كه اين معجزه را ديد گفت: بخدا قسم اين سحر است. امام حسين عليه السلام اظهار داشت:

حديث 397

قال الامام الحسين عليه السلام: وَيْلَكَ اِنَّهُ لَيْسَ بِسِحْرٍ وَ لكِنَّها دَعْوَةُ اِبْنِ نَبِيٍّ مُسْتَجابَةٌ

امام حسين عليه السلام فرمود: (واي برتو، اين سحر نيست، اين دعاي پسر پيغمبر است كه به اجابت رسيد.) [1] .

سپس همه از درخت بالا رفتند، و هر مقدار براي سفر احتياج داشتند از خرماهاي آن چيدند.