امام حسين عليه السلام بسيار فروتن و مهربان و اهل محبّت كردن بود، نسبت به مردم محبّت هاي فراواني داشت، و فقراء و ايتام مدينه را سرپرستي مي كرد، و آنقدر با زنبيل، نان و خرما به خانه فقراء و محتاجان مي برد كه دسته زنبيل دوش مبارك آن حضرت را زخم كرده بود، به نمونه هاي ديگر توجّه كنيد:

1 - عمّه مهربانش «امّ هاني» وقتي شنيد كه امام حسين عليه السلام قصد دارد از مدينه كوچ كند فرمود، ديگر چه كسي يتيمان و تهيدستان مدينه را سرپرستي مي كند؟.

2 - امام تا ديد در يك توطئه سياسي مي خواهند همسر عبدالله بن عامر را از او بربايند تن به ازدواج سياسي داد و هند را بخانه خود آورد و مشت محكمي بر دهان معاويه و يزيد زد. حديث

3 - لشگريان حُر گرچه راه را بر او بستند امّا امام دستور داد لشگريان حُر و اسبانشان را سيراب كنند.

4 - در بين راه كربلا تا شنيد مسلم بن عقيل به شهادت رسيد، به خيمه فرزندانش رفت و دخترش را بر زانوي خود نشاند و فرمود: من پدر تو و تو دختر من مي باشي.