در شب عاشورا كه دو لشگر نا برابر مقابل هم قرار داشتند و به جنگ و پيكار فردا مي انديشيدند، و حلقه محاصره بر امام حسين عليه السلام تنگ تر شد، حضرت زينب عليها السلام با نگراني پرسيد: آيا ياران همراه تو، فردا در شدّت نبرد تو را رها نخواهند كرد؟.

حديث 369

قال الامام الحسين عليه السلام: أَما وَاللهِ لَقَدْ نَهَرْتُهُمْ وَ بَلَوْتُهُمْ وَ لَيْسَ فيهِمُ الأشْوَسَ الأقْعَسَ يَسْتَأْنِسُونَ بِالْمَنِيَّةِ دُونَيِ اسْتِئْناسَ الطَّفْلِ بِلَبَنِ أمِّهِ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (آري بخدا سوگند! آنها را آزموده ام و نيافتم مگر دلاور و غرّنده و با صلابت و استوار، آنان به كشته شدن در پيش روي من مشتاقند چونان اشتياق طفل شيرخوار به پستان مادر.) [1] .