امام حسين عليه السلام هميشه آمادگي رزمي خود را حفظ مي كرد، كاروان آنحضرت در حركت بسوي كربلا وقتي به سرزمين «قيظ» رسيد از دور لشگريان كوفه را ديد، خطاب به زهير بن قين فرمود:

حديث 365

قال الامام الحسين عليه السلام: اَما هاهُنا مَكانٌ يُلْجَأُ اِلَيْهِ اَوْ شَرَفٌ نَجْعَلُهُ خَلْفَ ظُهُورِنا وَ نَسْتَقْبِلُ الْقَوْمَ مِنْ وَجْهٍ واحِدٍ؟ [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (آيا در اينجا پناهگاهي هست كه بدان پشت دهيم تا با همه لشگريانم روبري آنان قرار گيريم؟).

يعني حداكثر استفاده از زمين و شرائط حاكم بر منطقه جنگي بايد بشود. بايد بگونه اي در برابر دشمن صف آرايي كرد كه دشمن تنها از يك سو بتواند مبارزه كند تا لشگر خودي را نتواند دور بزند و آنان را محاصره كند.