در گرماگرم جنگ در روز عاشورا، حنظله در كنار امام حسين عليه السلام ايستاد و بر سركوفيان فرياد زد و گفت: شما را از عذاب الهي مي ترسانم، شما را از محاكمه روز قيامت مي ترسانم. شما را از عذابي كه بر ثمود و عادنازل شد مي ترسانم. امام از او تشكّر كرد و فرمود:

حديث 355

قال الامام الحسين عليه السلام: يَابْنَ أَسْعَدَ! رَحَمِكَ اللهُ! إِنَّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا الْعَذابَ حَينَ رَدُّوا عَلَيْكَ ما دَعَوْتَهُمْ اِلَيْهِ مِنَ الْحَقِّ، وَنَهَضُوا إِلَيْكَ لِيَسْتَبيحُوكَ وَأصْحابَكَ، فَكَيْفَ بِهِمُ الآنَ وَقَدْ قَتَلُوا إِخْوانَكَ الصَّالِحينَ.

رُحْ اِلي خَيْرٍ مِنَ الدُّنْيا وَما فيها، وَاِلي مُلْكٍ لايَبْلي.

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي پسر أسعد! خدا تو را رحمت كند، اين مردم را آنگاه كه بسوي حقّشان دعوت نمودي پاسخ مثبت ندادند، و به قتل تو و يارانت آماده گرديدند، مستوجب عذاب بودند، و امّا حال كه خون برادران صالح تو را ريختند ديگر گرفتار عذاب و خشم پروردگارند، برو بسوي آنچه از دنيا و آنچه كه در آن است برتر است، برو بسوي ملك و آقائي كه هميشگي است). [1] .