عصار بن مصطلق مي گويد: من نسبت به علي بن ابيطالب و بني هاشم، بغض و كينه در دل داشتم، وارد مدينه شدم و در مجلسي حسين بن علي را ديدم كه سكوت او مرا به شگفتي واداشت، از او پرسيدم: تو پسر علي هستي؟. پاسخ داد: آري. پس من شروع به دشنام و اهانت كردم و از حد گذراندم. حسين عليه السلام نگاهي مهربان به من كرد و گفت:

حديث 339

قال الامام الحسين عليه السلام: أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيمِ، بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ «خُذِالْعَفْوَ وَ أمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلينَ، وَ اِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللهِ اِنَّهُ سَميعٌ عَليمٌ، اِنَّ الَّذينَ اتَّقَوْا اِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَاِذاهُمْ مُبْصِرُونَ، وَ اِخْوانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ في الْغَيِّ ثُمَّ لايُقْصِرُونَ.» [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (بخدا پناه مي برم از شيطان رانده شده، بنام خداوند بخشنده و مهربان) (به هر حال) با آنها مدارا كن و عذرشان را بپذير، و به نيكي ها دعوت نما، و از جاهلان روي بگردان (و با آنان ستيزه مكن)! و هرگاه وسوسه اي از شيطان به تو رسد، به خدا پناه بر؛ كه او شنونده و داناست! پرهيزگاران هنگامي كه گرفتار وسوسه هاي شيطان شوند، به ياد (خدا و پاداش و كيفر او) مي افتند؛ و (در پرتو ياد او، راه حق را مي بينند و) ناگهان بينا مي گردند. و (ناپرهيزگاران را) برادرانشان (از شياطين) پيوسته در گمراهي پيش مي برند، و باز نمي ايستند!

خَفِّضْ عَلَيْكَ أَسْتَغْفِرُ اللهَ لي وَلَكَ، اِنَّكَ لَوْ اِسْتَعَنْتَنا لَأَعْناكَ، وَلَوْ اِسْتَرْفَدْتَنا لَرَفَدْناكَ، وَلَوْ اِسْتَرْشَدْتَنا لَاَرْشَدْناكَ.

(كوتاه كن، از خدا براي خود و تو طلب آمرزش مي كنم، اگر تو از ما مي خواستي بتو توجّه كنيم توجّه مي كرديم و اگر از ما مي خواستي بتو مهرباني كنيم مهربان بوديم، و اگر از ما مي خواستي تو را هدايت كنيم هدايت مي كرديم).

عصار مي گويد: با اين برخورد حسين بخود آمدم و پشيمان شدم، چون آثار پشيماني را در من ديد فرمود:

«لاتَثْريبَ عَلَيْكُمُ اَلْيَوْمَ يَغْفِرُاللهُ لَكُمْ وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمينَ» [2] أَمِنْ أَهْلِ الشَّامِ أَنْتَ؟

(گناهي امروز بر شما نيست برويد خدا شما را مي آمرزد كه او از هر رحمت آورنده اي مهربان تر است).

آيا تو از اهل شام هستي؟ [3] .