درست است كه پوشاندن برهنه يا سير كردن گرسنه اي از شيعيان، ثواب بزرگ دارد، امّا از ديدگاه امام حسين عليه السلام كار فكري، عقيدتي كردن براي شيعيان از همه كارها بيشتر پاداش دارد.

حديث 326

قال الامام الحسين عليه السلام: أَيُّهُما أَحَبُّ إلَيْكَ: رَجُلٌ يَرُومُ قَتْلَ مِسْكينٍ قَدْ ضَعُفَ، تُنْقِذُهُ مِنْ يَدِهِ؟ أَوْناصِبٌ يُريدُ إِضْلالَ مِسْكينٍ مُؤْمِنٍ مِنْ ضُعَفاءِ شيعَتِنا تَفْتَحُ عَلَيْهِ ما يَمْتَنِعُ الْمِسْكينُ بِهِ مِنْهُ وَ يُفْحِمُهُ وَ يُكْسِرُهُ بِحُجَجِ اللهِ تَعالي؟

امام حسين عليه السلام فرمود: (كدام يك بر تو خوشايند و دوست داشتني است؟ نجات آن مسكين و ناتواني كه فردي قصد كشتن آن را كرده است؟ و يا نجات آن مؤمن از شيعيان ما كه فردي دشنام دهنده و بي دين، قصد انحراف فكر و دل او را دارد؟ اگر تو راه بسته را بر او بازگشائي تا با دليل و برهان الهي بتواند آن فرد بي دين و فرومايه را درهم بشكند و به شبهات او پاسخ دهد؟ آري، اگر اين فرد را از دست آن دشمن دشنام دهنده نجات دهي ارزشمندتر است كه خداي بزرگ مي فرمايد: «و كسي كه آن فرد را زنده كند گويا همه انسانها را زنده كرده است» پس آنكس كه فكرش را زنده مي سازي و از كفر بسوي ايمان سوق مي دهي گويا همه انسان ها را زنده كرده اي پيش از آنكه با شمشيرهاي آهني كشته شوند).

و در ادامه همين مطلب فرمود:

فَضْلُ كافِلِ يَتيمِ الِ مُحَمَّدٍ - اَلْمُنْقَطِعُ عَنْ مَواليهِ، اَلنَّاشِبِ في رُتْبَةِ الْجَهْلِ، يُخْرِجُهُ مِنْ جَهْلِهِ، وَ يُوَضِّحُ لَهُ ما اِشْتَبَهَ عَلَيْهِ - عَلي فَضْلِ كافِلِ يَتيمٍ يُطْعِمُهُ وَيَسْقيهِ، كَفَضْلِ الشَّمْسِ عَلَي السَّهاءِ.

(ارزش كسي كه يتيمان خاندان محمّدصلي الله عليه و آله و سلم را از نظر فكري اداره مي كند كه از رهبران خود جداشده و در جهل و ناداني سقوط كرده اند، و آنها را از ناداني مي رهاند، و به شك و ترديد و اشكالات آنها پاسخ مي دهد، در مقايسه با كسي كه به آنها غذا و آشاميدني مي خوراند همانند خورشيد است نسبت به ستاره كم رنگ سهاء) [1] .