روزي جمعي از مردم مدينه خدمت امام حسين عليه السلام رسيدند و گفتند، گروهي از دوستان ما بسوي معاويه رفتند، امّا ما بسوي شما آمديم، و اظهار داشتند كه: ما براي دين خود بسوي شما آمديم. حضرت اباعبدالله عليه السلام مدّتي سكوت كرد و سپس سربلند كرد و فرمود:

حديث 217

قال الامام الحسين عليه السلام: مَنْ أَحَبَّنا لَمْ يُحِبُّنا لِقَرابَةٍ بَيْنَنا وَبَيْنَهُ وَلا لِمَعْرُوفٍ أَسْدَيْناهُ إِلَيْهِ، إِنَّما أَحَبَّنا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ، فمن احبّنا جاءَ مَعَنا يَوْمَ الْقِيامَةِ كَهاتَيْنِ (و قرن بين سبابتيه) [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (كسي كه ما اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را دوست ميدارد، دوستي او براي وجود خويشاوندي بين او و مانيست، و براي آن نيست كه كار خوبي ما در حق او انجام داده ايم، بلكه با ما براي خدا و پيامبرش دوستي دارد كه در روز قيامت با ما به صحنه محشر خواهد آمد مانند اين دو انگشت كه در كنار يكديگرند.)

آنگاه دو انگشت صبّابه اش را كنار هم قرار داد.