شريح مي گويد: وارد مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در مدينه شدم، امام حسين عليه السلام را ديدم كه صورت روي خاك گذاشته و اين دعا را در سجده مي خواند:

حديث 203

قال الامام الحسين عليه السلام: سَيِّدي وَ مَوْلايَ أَلِمَقامِعِ الْحَديدِ خَلَقْتَ أَعْضائي، أَمْ لِشُرْبِ الْحَميمِ خَلَقْتَ أَمْعائي، إِلهي لَئِنْ طالَبْتَني بِذُنُوبي لَاُطالِبنَّكَ بِكَرَمِكَ، وَ لَئِنْ حَبَسْتَني مَعَ الْخاطِئِينَ لَأُخْبِرَنَّهُمْ بِحُبّي لَكَ، سَيِّدي إِنَّ طاعَتَكَ لاتَنْفَعُكَ، وَمَعْصِيَتِي لاتَضُرُّكَ، فَهَبْ لي ما لايَنْفَعُكَ، وَاغْفِرْ لي مالا يَضُرُّكَ فَإِنَّكَ أَرْحَمُ الرَّاحِمينَ

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي آقا و مولايم! آيا براي گُرزهاي آتشين اعضاي بدنم را خلق كرده اي؟ يا اندام دروني مرا براي نوشيدن آبهاي گرم جهنّم خلق نموده اي؟ خداوندا! اگر مرا به گناهانم بازخواست كني من تو را به كرم و بخششت مي خوانم، اگر مرا با خطاكاران قرار دهي دوستي من نسبت به تو را به اطّلاع آنان مي رسانم. اي آقاي من، طاعتم تو را بهره اي نداده، و گناهم به تو ضرري نمي رساند، پس آنچه بتو سود و بهره اي نمي رساند را به من عنايت كن و آنچه بتو ضرر نمي رساند را به من ببخشاي بدرستيكه تو مهربانترين مهرباناني.) [1] .