امام سجّاد عليه السلام نقل كرد: در صبح عاشورا كه لشگريان يزيد از همه طرف آماده خيانت و كشتار شدند، حضرت اباعبدالله عليه السلام دست ها را بسوي آسمان بلند كرد و اين دعا را خواند:

حديث 197

قال الامام الحسين عليه السلام: اَللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتي في كُلِّ كَرْبٍ، وَأنْتَ رَجائي في كُلِّ شِدَّةٍ، وَ أَنْتَ لي في كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بي ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ، كَمْ مِنْ هَمٍّ يَضْعَفُ فيهِ الْفُؤادُ وَ تَقِلُّ فيهِ الْحيلَةُ، وَ يَخْذُلُ فيهِ الصَّديقُ وَ يَشْمَتُ فيهِ الْعَدُوُّ، اَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ اِلَيْكَ، رَغْبَةً مِنّي إلَيْكَ عَمَّنْ سِواكَ، فَفَرَّجْتَهُ عَنّي وَ كَشَفْتَهُ، فَأَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ نِعْمَةٍ، وَ صاحِبُ كُلِّ حَسَنَةٍ وَ مُنْتَهي كُلِّ رَغْبَهٍ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي خدائي كه تو در غم و اندوه پناهگاه من و در هر پيش آمد ناگوارمايه اميد من هستي و در هر حادثه اي سلاح و تكيه گاه مني، آنگاه كه غمهاي كمرشكن بر من فرا ريخته است كه دلها در برابرش آب مي شوند و راه هر چاره در مقابلش مسدود مي گردد، غمهاي جانگاهي كه با ديدن آنها دوستان از من دوري جسته و دشمنان زبان به شماتت مي گشايند، در چنين لحظاتي، تنها به پيشگاه تو شكابت آورده و از ديگران قطع اميد نموده ام و تو بودي كه به داد من رسيده و اين كوه هاي غم را بر طرف كرده اي و از اين امواج اندوه نجاتم بخشيده اي، خدايا توئي صاحب هر نعمت و توئي آخرين مقصد و مقصود من.) [1] .