در صبح روز عاشورا كه ياران امام حسين عليه السلام آماده شهادت شدند، و لشگريان منحرف يزيد نيز آماده خيانت گرديدند، حضرت اباعبدالله عليه السلام براي اتمام حجّت نهايي، سوار بر اسب در مقابل سپاهيان كوفه قرار گرفت و خطاب به عمر سعد اظهار داشت:

حديث 187

قال الامام الحسين عليه السلام: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي خَلَقَ الدُّنْيا فَجَعَلَها دارَفَناءٍ وَ زَوالٍ، مُتَصَرِّفَةً بِأَهْلِها حالاً بَعْدَ حالٍ، فَالْمَغْرُورُ مَنْ غَرَّتْهُ وَالشَّقِيُّ مَنْ فَتِنَتْهُ، فَلا تَغُرَّنَّكُمْ هذِهِ الدُّنْيا، فَإِنَّها تَقْطَعُ رَجاءَ مَنْ رَكَنَ إِلَيْها، وَ تُخَيِّبُ طَمَعَ مَنْ طَمِعَ فيها، وَ أَراكُمْ قَدْ اِجْتَمَعْتُمْ عَلي أَمْرٍ قَدْ أَسْخَطْتُمُ اللهَ فيهِ عَلَيْكُمْ، فَأَعْرَضَ بِوَجْهِهِ الْكَريمِ عَنْكُمْ، وَ أَحَلَّ بِكُمْ نِقْمَتَهُ، وَ جَنَّبَكُمْ رَحْمَتَهُ. فَنِعْمَ الرَّبُ رَبُّنا، وَ بِئْسَ الْعَبَيدُ أَنْتُمْ، أَقْرَرْتُمْ َبِالطَّاعَةِ، وَ آمَنْتُمْ بِالرَّسُولِ مُحَمَّدٍصلي الله عليه وآله ثُمَّ إنَّكُمْ زَحَفْتُمْ إِلي ذُرِيَّتِهِ تُريدُونَ قَتْلَهُمْ، لَقَدِ اسْتَحَوَذَ عَلَيْكُمُ الشَّيْطانُ، فَأَنْساكُمْ ذِكْرَاللهِ الْعَظيمِ، [1] فَتَبّاً لَكُمْ وَ ما تُريدُونَ، إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ، هؤُلاءِ قَوْمٌ كَفَرُوا بَعْدَ إيمانِهِمْ فَبُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ. أقُولُ لَكُمْ، إتَّقُوا اللهَ رَبَّكُمْ وَلاتَقْتُلُونِ، فَإنَّهُ لايَحِلُّ لَكُمْ قَتْلي وَلا إنْتِهاكُ حُرْمَتي، فَإِنّي إبْنُ بِنْتِ نَبيِّكُمْ وَ جَدَّتي خَديجَةُ زَوْجَةُ نَبِيِّكُمْ، وَ لَعَلَّهُ قَدْ بَلَغَكُمْ قَوْلُ نَبِيِّكُمْ مُحَمَّدٌصلي الله عليه وآله: اَلْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ سَيّدا شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ

امام حسين عليه السلام فرمود: (سپاس خدائي را كه دنيا را آفريد و آن را سراي فناپذير و رو به زوال قرار داد، دنيائي كه براي صاحبانش از حالي بحالي دگرگون مي شود، خودباخته آن كسي است كه فريب دنيا را بخورد، و تيره بخت و شقاوتمند كسي است كه دنيا او را شگفت زده سازد. اي مردم! اين دنيا شما را نفريبد زيرا هركس بر آن تكيه كند، اميدش به يأس تبديل ميشود و هركه بر آن دل بندد به آرزويش نمي رسد، شما را مي بينم براي كاري اجتماع كرده ايد كه غضب خدا را بر مي انگيزاند، توجّه او را از شما بازمي گرداند، و عذاب الهي را براي شما فراهم مي سازد، و شما را از رحمت و لطفش محروم مي نمايد.

خداي ما چه خداي خوب و مهربان است و شما چه بندگان بدي هستيد شما به اطاعت او گردن نهاديد، و به پيامبرش محمّدصلي الله عليه و آله و سلم ايمان آورديد، و آنگاه بر عترت و خاندان او يورش برديد و بر قتل آنان مصمّم شديد! شيطان بر شما تسلّط يافته و ياد خداي بزرگ را فراموش كرده ايد.

پس ننگ بر شما و تصميم تان باد. همه ما، از آن خدائيم و همه ما بسوي او بازخواهيم گشت، آري اينان مردمي هستند كه پس از ايمان كفر ورزيدند ننگ و نفرت بر ستمگران باد.) در اين هنگام شمر جلو آمد و گفت: آنچنان سخن بگو كه ما آن را بفهميم. امام فرمود: (از خدا بترسيد و مرا نكشيد، زيرا هيچ مجوّزي براي كشتن من و هتك احترام خاندان من نداريد، من فرزند پيامبر شما هستم و مادر بزرگم خديجه همسر پيامبر شماست، شايد اين فرموده پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را شنيده ايد كه فرمود «حسن و حسين دو سرور جوانان بهشت هستند».) [2] .