وقتي در روز عاشورا، فشار نظامي بر امام حسين عليه السلام و ياران او سخت شد همه ياران اطراف آن حضرت را گرفتند و نگاه به چهره او دوختند تا چه رهنمودي مي دهد، امام عليه السلام با چهره اي گشاده و نفسي آرام خطاب به آنان فرمود:

حديث 185

قال الامام الحسين عليه السلام: صَبْراً بَنِي الْكِرامِ. فَمَا الْمَوْتُ إِلاَّ قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِكُمْ عَنِ الْبُؤُسِ وَالضَّرَّاءِ إِلَي الْجِنانِ الْواسِعَةِ وَالنَّعيمِ الدَّائِمَةِ. فَأَيُّكُمْ يَكْرَهُ أَنْ يَنْتَقِلُ مِنْ سِجْنٍ إِلي قَصْرٍ، وَما هُوَلأعْدائِكُمْ إِلاَّ كَمَنْ يَنْتَقِلَ مِنْ قَصْرٍ اِلي سِجْنٍ وَ عَذابٍ.اِنَّ أَبي حَدَّثَني عَنْ رَسُولِ اللهِ صلي الله عليه وآله: انَّ الدنيا سجن المؤمن و جنة الكافر، و الموت جسر هؤلاء الي جنّاتهم و جسر هؤلاء الي جحيمهم. ماكَذِبْتُ وَلاكُذِّبْتُ

امام حسين عليه السلام فرمود: (شما اي فرزندان كرامت و شرف، شكيبا و بردبار باشيد، مرگ پُلي بيش نيست كه ما را از مشكلات و سختيها به سوي بهشت برين و نعمتهاي جاويدان عبور ميدهد.

كداميك از شما دوست نداريد كه از زندان به كاخهاي زيبا انتقال يابيد؟ مرگ براي دشمنان شما همانند آن است كه كسي از كاخ به زندان و شكنجه گاه منتقل گردد، زيرا كه پدرم از پيامبر خدا روايت كرد. «دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است»

و مرگ پُلي است كه مؤمن را به بهشت و كافر را به جهنّم عبور مي دهد، نه پدرم دروغ گفته و نه من دروغ مي گويم.) [1] .